Anatomie van de Pijn: een verrassende collage van beelden en teksten

Dit stuk sneed diep. En wellicht was dat ook de bedoeling. Naast vier professionele acteurs, staan vijf ‘pijnexperten’, patiënten die leven met chronische pijn, op scene in de voorstelling Anatomie van Pijn van Lies Pauwels. Omdat het niet gespeeld wordt, is de pijn voelbaarder dan ooit. Hoe uren minuten worden, hoe minuten zich opdelen in seconden: ik had er nog nooit bij stilgestaan, maar voor wie aan chronische pijn lijdt, krijgt het gegeven ‘tijd’ een andere dimensie. Of het gaat over fysieke of mentale pijn, doet er in deze voorstelling niet toe. Pijn lijden is universeel en voor velen ook herkenbaar. Teksten in allerlei talen passeren de revue, die doorspekt worden met een prachtige soundtrack: pijn bestaat in alle talen en genres.

Het scenebeeld ziet er ook fantastisch uit: we wanen ons in een pretpark a la Coney Island (TL-lampen incluis), waarbij de sfeer van toen vandaag de dag zorgt voor warme melancholie. Ook de overdaad aan barokke kostuums die de revue passeren, dragen bij tot de wonderlijke sfeer waarin pijn in al zijn vormen beleefd kan worden. Scary clowns en bevreemdende maskers zorgen voor een ongemakkelijke sfeer. Maar ook de schoonheid ontroert: wat een van de performers op de trapeze verwezenlijkt, beklijft. De trapeziste trakteert ons op een schouderbladballet terwijl haar kneuzingen en blauwe plekken de pijn zichtbaar en bijna tastbaar maken.

Lies Pauwels doet waar ze goed in is: ze creëert een verrassende collage van beelden en teksten die ook ons laten proeven van hoe het moet zijn om met pijn door het leven te gaan. Op het einde worden we wakker geschud uit dit bizarre sprookje. De pijn blijft echter nog lang nazinderen.

Nele Desloover