Recensie bij “Enoch Arden” van Dirk Roofthooft en Muziektheater Transparant — Donderdag 23 oktober 2020 — Schouwburg Kortrijk
Ludwig Poignie, theaterambassadeur Kortrijk Schouwburg
Woordvirtuoos Dirk Roofthooft brengt hoog-romantisch gedicht “Enoch Arden” tot leven
’t Zijn bizarre tijden …
Donderdag 23 oktober 2020, Schouwburg Kortrijk. Handgel in aanslag, mondkapjes op, en op veilige afstand van mekaar stappen we de gelegenheidsbalzaal binnen, tijdelijk dienstdoend als theaterarena. Alleen maar stilte en vragende ogen. De rest onzichtbaar achter beschermlinnen. Een verteller-vertolker, gemaskerd, op een stoel rechts. Een pianist-begeleider, eveneens gemaskerd, een universum verder links. In het midden een filmscherm met bevend-zwartwitte beelden. …
Nele Devos interviewt Dirk Roofthooft over de herneming van het monodrama ‘Enoch Arden’ die hij samen met Muziektheater Transparant onderneemt.
Dit stuk sneed diep. En wellicht was dat ook de bedoeling. Naast vier professionele acteurs, staan vijf ‘pijnexperten’, patiënten die leven met chronische pijn, op scene in de voorstelling Anatomie van Pijn van Lies Pauwels. Omdat het niet gespeeld wordt, is de pijn voelbaarder dan ooit. Hoe uren minuten worden, hoe minuten zich opdelen in seconden: ik had er nog nooit bij stilgestaan, maar voor wie aan chronische pijn lijdt, krijgt het gegeven ‘tijd’ een andere dimensie. Of het gaat over fysieke of mentale pijn, doet er in deze voorstelling niet toe. Pijn lijden is universeel en voor velen ook…
Al twintig jaar lang speelt Peeping Tom met tijd, ruimte en logica in een unieke dans- en beeldtaal. Sinds 2016 timmert het Belgische gezelschap met internationale naam en faam met hun “Familie”-trilogie een nieuw hoogtepunt aan hun opmerkelijke oeuvre, waarin ze steeds met de blik op een ander archetypisch gezinslid diep in het geheugen van hun internationale collectief graven om via herinneringen een zoektocht naar verbinding in te zetten. De oude “Vader” verloor zijn grip op de realiteit waarvan hij afgesloten raakte en zag herinnering realiteit overwoekeren. De verschillende, vaak zwaar getekende verschijningsvormen evoceerden met hun aanwezigheid een gevoel van…
17 december staat de dansvoorstelling “Ends of Worlds” in een choreografie van Michiel Vandevelde in de Schouwburg Kortrijk.
Deze jonge choreograaf heeft West-Vlaamse roots en ging al heel jong aan het dansen bij het Leuvense gezelschap FABULEUS. Daarbij speelde de inspiratie en het enthousiasme van zijn moeder die bewegingstherapeute was en zelf ook dansambities koesterde een grote rol. Mirjam Vervaeke, die helaas overleed op 67-jarige leeftijd, is een naam die vele West-Vlamingen zich wellicht zullen herinneren. Zij liet aan Michiel een erfenis na van dansmateriaal dat hij na zijn afstuderen aan P.A.R.T.S. in 2012 gebruikte in de opbouw van een…
Voor de Berlijnse danswereld is Kat Válastur al lang geen onbekende meer, en met recht en rede. Ze verbindt verleden — de Odyssee bijvoorbeeld voor “Oh! Deep Sea!” — met heden en toekomst. Ze laat het concrete — de westerse afhankelijkheid van olie in “Oilinity” — een inspiratiebron zijn voor het abstracte. Ze creëert zo een eigen universum op het podium dat gestoeld is op onderzoek maar niet overweldigt daarmee. In plaats daarvan biedt het een buitenaardse ervaring die meerdere zintuigen tegelijkertijd triggert.
Tijdens de trilogie “The marginal sculptures of Newtopia” nam ze haar publiek mee van een anonieme, bevangen…
Rijgen: een bloemlezing van liefde, lijven en lust
Sarah Moeremans en Joachim Robbrecht laten hun drie acteurs een estafette aan personages spelen en “rijgen” zo losse scènes aan elkaar die een blik achter de schermen en onder de lakens van de menselijke relaties werpen. Op de Gentse première temden de Ariane Van Vliet, Louis van der Waal en Peter Seynaeve moeiteloos de vinnige woordstroom gebaseerd op het beruchte werk van Arthur Schnitzel. Ze starten met herkenbare vignetten over relationele vereenzaming of liefde ten tijde van Tinder om gradueel naar deviantere oorden zoals bestialiteit te reizen.
Vrees echter geen schaamteloze shock…
Noorwegen, China én België kiemen in “Frozen Songs”
Diep begraven in Spitsbergen verzamelt de Global Seed Vault zaden van alle planten ter wereld in de hoop een nieuw begin te kunnen bloesemen als het ooit helemaal misgaat voor onze aardbol. Dit dubieuze project, dat zowel de donkere tunnel waar we doorgaan als het licht aan het einde ervan kan symboliseren, inspireerde de Noorse choreografe Ina Christel Johannessen om met haar gezelschap Zero Visibility een onderzoeksvoorstelling te maken. Het adembenemende resultaat daarvan, “Frozen Songs,” staat op 23 oktober 2019 op het Schouwburgpodium.
In het Arenatheater van Schouwburg Kortrijk vond op 30 september een workshop plaats met Koen De Preter. Onze dansambassadeur Sylvie deed mee, schreef dit verslag en interviewde andere deelnemer. Het lezen waard.
CREATIVITEIT EN LICHAMELIJKHEID
Een workshop voor jong en oud, want het viel het deze keer op dat “heel jong” duidelijk vertegenwoordigd was. Meer dan de helft van de deelneemsters waren leerlingen uit het Conservatorium van Kortrijk. Ja, helaas zijn het meestal vrouwen die hieraan deelnemen… Enige uitzondering was Paul die moedig zijn mannetje kwam staan tussen al dat (jong) vrouwelijk geweld.
Een super joviale Koen verwelkomt ons en…
Ik ben gaan kijken. Naar hét stuk van dit theaterseizoen. Els Dottermans! Met haar man, Han Kerckhoffs! En een tekst van Tom Lanoye! Naar het beroemdste stuk Van Edward Albee: Who’s afraid of Virginia Woolf! De sterren van de bühne reiken naar de sterren van de toneelliteratuur en worden overladen met de sterren van de theatercritici.
En ik, ik ben de zaal binnen gewandeld en was meteen gecharmeerd door de scenografie. Een toneel op een toneel, met coulissen, valse achterwanden, fake deuren, omgevallen stoelen, lege glazen, een overvolle schminktafel, de hele rataplan. ’t Is al gedaan, zegt dat decor…
